Rozdział 4

Ponura cisza baru przerywana była jedynie szumem przytłumionych głosów. Itachi wygodniej usadowił się na krześle. Sam nie wiedział jak wylądował w tym miejscu. Po rozmowie z Uzumakim długo spacerował po wiosce, przyglądał się wracającemu do normy życiu mieszkańców. Później skierował się do ruin, labiryntu wciąż jeszcze nieodbudowanych domów gdzie biedota będąca wcześniej klasą średnią wciąż z uporem maniaka starała się odbudować powalone przez wojnę domy. Dalej rozciągał się już tylko pas wąskiego półświatka, szumnie określany slumsem gdzie mimo zakazów hokage kwitł handel narkotykami czy ludźmi, a najęcie kogoś do mokrej roboty było łatwiejsze niż wyjście z dowolnego lokalu ze wszystkim zębami.

Itachi jednak nie bał się pospolitych opryszków, a jego obojętne czarne spojrzenie uciszało nawet największych mafijnych bonzów. Wokół Uchihy unosiło się bowiem coś bezlitosnego, aura jakaś, która wyprowadzała z równowagi psychicznej większość ludzi którzy się z nim spotykali. Gdy szedł wolnym krokiem przez slums i leniwie lustrował otoczenie ludzie niemal rozstępowali się by przypadkiem nie dotknąć jego czarnego płaszcza.  Dlaczego więc wylądował w tej melinie? Sam nie wiedział. Może by się oderwać od życia do jakiego nie przywykł w tej zapomnianej przez Boga wiosce? By zniknął mu z oczu wiecznie szczebioczący Naruto? By schlać się na umór tak jak za dawnych złych czasów?

Prawda była taka, że najzwyczajniej w świecie się nudził. Tamto życie, mimo że krwawe i złe, niosło ze sobą jakąś adrenalinę, dawało zapomnienie. Teraz, wracając do Konohy i spokoju nużących, łatwych misji sam wystawił się swojej przeszłości na pożarcie. Pozwolił, by wspomnienia domu, bliskich i dawnego życia wracały i rozszarpywały jego duszę kawałek po kawałku.

Z cichym westchnieniem rozejrzał się po sali pełnej takich jak on ludzi bez przyszłości i planów na życie. Człowiek bez oka pijący przy barze, dwie ubrane w brudną fioletową materię postacie siedzące zaraz przy drzwiach, trzy raczej brzydkie, mocno umalowane kobiety, ubrane w krótkie żółte szmatki nie pozostawiające złudzeń co do ich profesji. Było jeszcze kilku zanadto umięśnionych mężczyzn (Itachi z pogardą  zauważył że były raczej to mięśnie sztucznie „napompowane” niż wyrobione ciężką pracą.) i – przy stoliku z wydrapanym napisem „ KAŻDY NINAJA DUPA, KIEDY WROGÓW KUPA” – staruszek o wyglądzie i zachowaniu menela pijący tanie wino o zachęcającym zapachu wiśni i siarki. Odwrócił się, chcąc zobaczyć kto zajął stolik w kącie, najmniej oświetlony czy rzucający się w oczy i zauważył ją - jeszcze jedną ofiarę własnych wspomnień. Różowe włosy opadały na stolik, plecy i dekolt kobiety, kryjąc opięte czarną bluzeczką piersi. Ta czerń silnie kontrastowała z bielą jej skóry i kruchością sylwetki. Wydawała się nie na miejscu.

Jeśli nawet zdziwiła go obecność Szanownej Pani Medyk nie okazał tego po sobie. Stłumił w sobie chęć by przysiąść się do niej - o wiele ciekawiej było wpatrywać się w nią z ukrycia, gdy nie miała pojęcia o jego obecności. Teraz widział ją prawdziwą. Zapewne  i tak woli być teraz sama - zdawał się mówić głos w jego głowie.

Zamówiła sake, podobnie jak on. Uśmiechnął się kącikiem ust, gdy szybko wychylała kolejne kolejki przechylając  kieliszek jednym  energicznym ruchem sztywnego nadgarstka. Zdradzało to, że sławetne uzależnienie Piątej przeszło na nią wraz z talentem do leczenia. I podobnie jak Piąta wolno wpadała w alkoholowy ciąg chcąc ponieść się fali, wypłukać resztki człowieczeństwa i wspomnień.

Najprostsze wyjście - pomyślał wtedy Itachi - oszaleć. Przestać kontrolować sytuację. Kolejna butelka. Zagłębić się w morzu alkoholu i już nie wrócić. Zamieszkać z własnymi demonami. Bo wtedy już nie ma czego się bać. Wszystkie strachy związane z tym światem. Z Konohą. Z życiem. Wyzwolić się od tego. Och, to takie wygodne...

Patrzył jak powoli zapija się i traci panowanie. Nikt nie zwracał na nią uwagi. Tu nie było Naruto i reszty p r z y j a c i ó ł. Nie było pacjentów. Nie było ANBU. Tu było życie brutalne, rzeczywiste, okrutne. I obojętne.

Nie wiedząc dlaczego to robi wstał i powoli ruszył ku niej przez salę. Przysiadł się. Nie okazała zdziwienia. Wyraz twarzy jej twarzy błąkał się między granicami autyzmu a całkowitą obojętnością. Oczy miała błędne, pijane, cudownie matowozielone. I puste. 

Nie wiedział co powiedzieć więc po prostu wpatrywał się w nią badawczo ze źle skrywaną ciekawością. Była aniołem. Zepsutym aniołem z rozpaczliwie  pustymi oczami i martwą twarzą porcelanowej lalki. Odstawiła butelkę kierując na niego wzrok i uśmiechnęła się, swym anielskim uśmiechem w którym nie było nawet śladu wesołości.

- Brakowało mi twego milczenia, Itachi. - Głos miała cichy, kobiecy i piskliwy. Itachiego przeszedł dreszcz. I dziwne uczucie zadowolenia. Itachi odwzajemnił uśmiech. Paskudnym, złym uśmiechem przywodzącym na myśl pękającą ranę.

Siedzieli w ciszy przerywanej jedynie stukaniem maleńkich szklaneczek i chlupotem sake. Itachi nie był nachalny tak jak Naruto, nie naciągał jej na zwierzenia, nie przytłaczał swoim wsparciem. Mimowolnie zaczęła mu się przyglądać - najpierw ukradkiem, a później - ośmielona brakiem jego reakcji - coraz śmielej. 

Bez wątpienia był mężczyzną przystojnym lecz o wyglądzie bardzo niepokojącym. Czarne ubranie. Czarne, sięgające ramion włosy. Czarne oczy. I wejrzenie diabła. 

Miała nieodparte wrażenie, że Uchiha wie o czym myśli, wie że obawia się go. Że zauważył, iż najlepsza medyczka świata jest niczym więcej niż ładnie opakowanym żywym trupem.  Bo prawdziwa Sakura Haruno zginęła dawno temu. Zginęła w dniu w którym pierwszy raz musiała dobić własnego pacjenta, człowieka oddanego po jej opiekę. Nazywał się Hiroshi - przemknęło jej przez myśl - Miał błękitne oczy, szesnaście lat i poszatkowane bombą puszkową flaki. Wspomnienie krwi na białych dłoniach i błękitnych oczu tak niewinnych i pełnych cierpienia utonęło na chwilę w kolejnej szklaneczce wódki.

Milczenie między nimi i ciche szepty przy innych stolikach. Itachi kątem oka obserwował jak jeden z pompowanych mięśniaków zaprasza umalowane damy w żółtym do swego stolika. Skwapliwie przyjęły propozycję i jak hieny dopadły się do alkoholu na stole uprzednio siadając na kolanach swym towarzyszom. Z zamyślenia wyrwał go głos Sakury.

- Jak sobie z tym poradziłeś? Z zabijaniem? - zapytała, odstawiając naczynie na brudny, zapewne od lat niewycierany stół. Pytanie zaskoczyło ich oboje : ją - bo nie spodziewała się, że wypowie na głos swe myśli, jego - bo nie spodziewał się, że różowowłosa jeszcze się odezwie. Zaskoczenie pogłębiło się jeszcze, gdy stała się rzecz bardziej nieprawdopodobna. Itachi odpowiedział szczerze.

- Za pierwszym razem to nie było takie proste. - Wolno artykułował słowa jakby badając brzmienie własnego głosu. - W głowie czułem ból, a w sercu niepokój.

Przerwał patrząc na nią uważnie. Wpatrywała się w niego urzeczona. Kontynuował więc. Coraz ciszej i coraz krótszymi zdaniami.

- Ręka lekko drżała i chciało się rzygać. Gdy pierwszy raz opadało ostrze... ja...

Sakura poruszyła się nerwowo na krześle, szklaneczka alkoholu zatrzymała się w połowie drogi do ust medyczki, blada dłoń zacisnęła się na naczyniu. Żadne z nich nie zwróciło na to najmniejszej uwagi.

- Ja... nie mogłem patrzeć i nie czułem się dobrze.

Trzask tłuczonego szkła przerwał ciszę. Ból z zaciśniętej w pięść, pokaleczonej dłoni przerwał otępienie medyczki. Strużki krwi mieszały się z alkoholem, szkło wbijało się w ranę. Uśmiechnął się paskudnie, a w uśmiechu tym była ciekawość i rozbawienie. Sakurze przeszły ciarki po plecach jednak nie oderwała od niego wzroku i pozornie spokojnie schowała dłoń pod stół. Nie okażę słabości.

 - Co było później? - Jej głos piskliwie przeszył ciszę.

- Cóż, w miejscu takim jak Akatsuki czas wątpliwości szybko mija. Nie ma czasu na myślenie, bo tam się nie myśli tylko zabija...

Drgnęła. Ciepło krwi powoli rozlewało się po jej skórze, oczami wyobraźni widziała czerwoną ciecz na swej bladej dłoni i  błękitne oczy Hiroshiego wpatrzone w nią z zrozumieniem i ufnością gorszymi niż uderzenie w twarz . Z trudem powstrzymała się od wymiotów. I od panicznego, nieludzkiego krzyku.

- Jesteś najlepszym medykiem świata - podjął po chwili, która zdawała się trwać wieczność - dlaczego nie uleczysz swojej dłoni?

Dam radę. Posłusznie położyła rękę na stole i rozwarła wciąż jeszcze zaciśnięte w pięść palce. Krew pięknie kontrastowała z jej białą skórą. Dam radę. Zielone spojrzenie powędrowało w dół. Usta pociągnięte wiśniowym błyszczykiem skrzywiły się z obrzydzenia. Dam radę. Sakura zebrała zieloną czakrę w zdrowej dłoni. Zbliżyła zakrwawioną rękę do światła. I zemdlała.

Itachi Uchiha spojrzał na leżącą przed nim kobietę i zaśmiał się cicho. Jego przypuszczenia okazały się słuszne. Sakura Haruno bała się krwi. Życie nigdy nie przestanie zadziwiać mnie ironią. Zaczynali jednak przykuwać uwagę innych, czas więc było udać się w inne miejsce. Mógłby ją teraz tutaj zostawić, nie miałaby mu tego za złe. Zapewne cieszyłaby się, że nie musi przed nim obnażać swojej duszy w kalekim i pozornie spokojnym wyjaśnieniu jakże prostej przyczyny omdlenia – słabości psychicznej. Wstał i cicho zasunął krzesło.

Spojrzał jeszcze raz na leżącego przed nim anioła. Na jej piękną bladą twarz. Teraz, gdy jej puste zielone oczy były ukryte pod powiekami wyglądała zaskakująco niewinnie. Różowe włosy opadły na czoło więc odgarnął je.  Zaskakująco delikatnie.

Gdy wychodził z baru żegnała go głucha, złowroga cisza. Bezwładne ciało Sakury Haruno leżało w nienaturalnej pozycji. W jego ramionach.  Itachi Uchiha czuł jej ciężar i przyjemną mieszaninę zapachów wiśni i sake, którą pachniały jej włosy. Dziwne ciepło rozlało się w jego sercu, wywołało uśmiech na twarzy. I mętlik w głowie.

_____

- Z d r a j c a.

Sasuke odwrócił się gwałtownie zmierzył wzrokiem trójkę stojącą przed nim.

Sai, czarnowłosy dziwak, jego zastępca w Drużynie 7, wciąż jeszcze był fałszywie uśmiechnięty. Sasuke miał dziką ochotę zetrzeć ten uśmiech własną pięścią, zmyć go z tej jego perfidnej twarzy krwią. Nie zrobił tego. Naruto bardzo dobitnie uświadomił mu co się stanie, gdy użyje przemocy na jakimś mieszkańcu wioski.

Kiba Inuzuka i Shino Aburame nie odezwali się ani słowem jednak Uchiha widział - albo zdawało mu się, że widzi - radosną bezczelność w ich oczach. Jego oddział ANBU. Jego "nowa rodzina" jak określił ich Naruto, gdy kilka dni temu powierzał mu stopień porucznika w Nocnej Straży Konohy.

Dla Sasuke było gorzką ironią, że jednym z jego najważniejszych celów jako ninaja było chronienie wioski jakiej przez dobre pół życia nienawidził. Odwrócił się od Konohy plecami, pewny, że Wioska wkrótce przestanie istnieć. Ale Konoha przetrwała. I pamiętała o wszystkim.

Zdrajca. Jedno krótkie słowo, obelżywe i tym bardziej obraźliwe, że słusznie opisujące jego charakter. Tak prawdziwe i szczere, że Sasuke był pewien, że nie będzie go w stanie przyjaciołom wybaczyć ani zapomnieć. Gniew znów go ogarnął, w czarnych oczach zapłonął ogień.

- Jeżeli wypowiesz to słowo jeszcze raz... Zabiję cię. - Głos miał spokojny, ciało rozluźnione, postawę obojętną. To w środku płonął ogień obrażonej dumy, w ogniu tym spopielały się resztki rozsądku.

- Nie zrobisz tego - odparł Kiba, który jednak mimo wszystko przestał się uśmiechać. - Naruto odda cię pod sąd wojskowy, a wtedy...

 - Sprawdzimy to? To krótkie słowo i widzę, że łatwo pojawia się na twoich wargach...

Sasuke uśmiechnął lekko, arogancko. Nawet nie spojrzał na Kibę. Jego czarne spojrzenie nie odrywało się od Saia. Rzucało wyzwanie. A oto Sasuke Uchiha, proszę państwa. Człowiek, który nie ma nic do stracenia.

_____

Witajcie :) Dziś rozdział nie dość, że krótki to jeszcze złożony tylko z  dwóch części, ale i tak jestem zadowolona bo po pierwsze wreszcie go skończyłam i to nawet w terminie, a po drugie jest w nim chyba moja pierwsza dłuższa akcja z Sakurą i Itachim. Całość może troszkę niejasna i pewnie jakieś błędy się znajdą (ale tu akurat liczę na Was, ja już nie mam siły czytać tego rozdziału po raz kolejny) ale mam nadzieję że się spodoba :) Przepraszam, że na niektórych Waszych blogach długo mnie nie było - kłopoty z Internetem i życie osobiste. Postaram się to szybciutko nadrobić. A co do Was... Czytajcie, komentujcie, piszcie nowe rozdziały na Wasze blogi,a jutro pobijajcie rekordy w jedzeniu pączków! :)